بر پایهٔ گزارش عفو بین‌الملل، بازجویان وابسته به تشکیلات اطلاعاتی و امنیتی و مأموران زندان‌ها، بازداشت‌شدگان، از جمله کودکان، با شیوه‌هایی شکنجه کرده‌اند؛ با شیوه‌هایی همچون:[۴۵]
- برهنه کردن زندانیان و پاشیدن آب سرد بر بدن‌شان
- نگه داشتن بازداشت‌شدگان به‌طور مستمر و به مدت طولانی در معرض گرما یا سرمای شدید و بمباران آنها با نور تند و صداهای گوشخراش
- کشیدن ناخن‌های انگشتان دست و پا
- اسپری فلفل زدن به نقاط مختلف بدن
- تزریق یا خوراندن اجباری مواد شیمیایی
- شوک الکتریکی
- القای حس خفگی با آب
- اعدام‌های نمایشی
- ضرب و جرح با مشت و لگد
- چماق
- شلنگ پلاستیکی
- باتوم و کابل
- زدن شلاق
- محروم کردن از آب و غذا
- کشیدن کیسه روی سر
- اجبار به نشستن در حالت‌های دردآور
- بازداشت کودکان
- برهنه‌سازی اجباری
- دشنام‌های جنسی
- پاشیدن اسپری فلفل به ناحیه دستگاه تناسلی و وارد آوردن شوک الکتریکی به بیضه‌ها
- آویزان کردن و نگه داشتن در وضعیت‌های دردناک
- القای حس خفگی با آب
- تهدید به مرگ و اعدام نمایشی
- تزریق یا خوراندن اجباری مواد شیمیایی
به نوشته این سازمان، بیشتر کسانی که عفو بین‌الملل با آنها مصاحبه کرده تا هفته‌ها و ماه‌ها پس از وقوع اعتراضات در حالت شوک، ترومای روانی، اضطراب به سر می‌بردند.
به نوشته عفو بین‌الملل، نظام جمهوری اسلامی ایران برای سرکوب آن اقدام به قتل صدها نفر در خیابان‌ها و «دستگیری هزاران مرد، زن و کودک بین ۱۰ تا ۱۸ سال در چند روز» کرد. یافته‌های عفو بین‌الملل حاکی از:
- وجود بازداشتگاه‌های مخفی و امنیتی
- بی‌خبر نگاه داشتن خانواده‌ها
- موارد ادامه‌دار ناپدید کردن قهری
- حبس انفرادی طولانی‌مدت
- سلب دسترسی به خدمات درمانی
و شرایط غیرانسانی در بازداشتگاه‌های این معترضان است.
همچنین، در این گزارش، آمده‌است:
- شکنجه‌های روانی
- اعترافات اجباری
- نداشتن وکیل و نبود روند دادرسی
- بازداشت‌های خودسرانه
- عدم تحقیق و پاسخگویی
- تخریب چهره معترضان
- تجلیل از آمران و عاملان سرکوب و شکنجه.[۴۶]
